กาลครั้งหนึ่งในอดีตกาลย้อนไปเมื่อ ๕ กัป จากภัทรกัป มีพ่อค้าเร่อยู่สองคน อาศัยอยู่ใน เมืองเสรีวะ มีชื่อตรงกันกับชื่อ เมืองที่อาศัย คือ เสรีวะ วันหนึ่งพ่อค้าทั้งสองได้นั่งเรือข้ามแม่น้ำเพื่อนำสินค้าไปขายยังเมืองอัฐปุระแม้ว่าพ่อค้าทั้งสองจะมีชื่อเหมือนกันแต่ทั้งสองมีนิสัยใจคอที่แตกต่างกันมาก เพราะอีกคนมีนิสัยเป็นคนพาล  ส่วนอีกคนมีนิสัยเป็นบัณทิต  ที่เมืองอัฐปุระเป็นเมืองของเศรษฐีตระกูลหนึ่ง แต่ต่อมา ตระกูลได้เกิดการฉิบหายเหลือแต่เพียงยายหลานสองคนเท่านั้น อยู่มาว้นหนึ่งพ่อค้าที่มีนิสัยพาลได้เดินเข้ามาย้ง หมู่บ้านของเมืองอัฐปุระ เพื่อนำเครื่องประดับมาขายในขณะนั้นเองก็มีหญิงสาวชาวบ้านเดินผ่านมาต่างพากัน รุมล้อมเพื่อดูสินค้า และหนึ่งในหญิงสาวชาวบ้านนั้นก็คือหลานสาวที่เป็นทายาทตระกูลเศรษฐีนั่นเอง เมื่อหลานสาวทายาทตระกูลเศรษฐี ได้เห็นเครื่องประดับจึงนึกอยากได้ เลยวิ่งกลับไปยังบ้านของตน เพื่อขอ เงินกับยายมาซื้อเครื่องประดับ แต่ยายกลับบอกปฏิเสธไปเพราะว่าเงินนั้นได้ร่อยหรอลงทุกทีเมื่อยายบอกกับหลานสาว ได้ยินยายบอกเช่นนั้น จึงได้วิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อหาของมาแลกเครื่องประดับ ในที่สุดก็พบถาดเก่าๆ อยู่ใบ หนึ่ง แต่สองยายหลานหารู้ไม่ ว่าถาดใบนั้นคือถาดทองคำขณะนั้นเองเป็นจังหวะพ่อค้าที่เป็นคนพาลได้เดินทางผ่านมายังบ้านของสองยายหลาน ทั้งสองคนจึงนำ เอาถาด มาแลกเครื่องประดับกับพ่อค้าเมื่อพ่อค้ารับถาดมาแล้ว จึงพิจารณาดู ก็ทราบว่าเป็นถาดทองคำ จึงได้คิดอุบายเพื่อที่จะแลกถาดทองคำกับสินค้าของตน ในราคาถูกเมื่อพ่อค้าคนพาลบอกว่าถาดใบนั้นไม่สามารถแลกสินค้าได้ เพราะเป็นถาดเก่าไม่มีราคา แต่จริงๆ แล้วก็คือถาดทองคำสองวันต่อมาพ่อค้าที่เป็นบัณฑิตได้เดินทางผ่านมายังบ้านของสองยายหลาน หลานสาวจึงได้อ้อนวอนยายให้ซื้อสินค้าจากพ่อค้าบัณฑิตนั้นแต่ยายเกิดความลังเลว่าจะซื้อดีไหมเพราะเงินไม่มี ออกจากถาดใบเก่าใบนั้นใบเดียวและเกรงว่าจะเอามาแลกสินค้าไม่ได้ แต่หลานสาวก็รบเร้าอ้อนวอน เพราะเห็นว่าพ่อค้าที่เป็นบัณทิต นั้นดูแล้วเป็นคนใจดีไม่เหมือนพ่อค้าคนก่อนด้วยความรักหลานสาว ยายจึงตามใจจึงได้ตัดสินใจทำตามหลานสาวบอกสองยายหลานจึงได้เรียกพ่อค้าที่เป็นบัณฑิต เพื่อจำนำถาดมาแลกสินค้า และแล้วเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อ โปรดติดตามตอนต่อไป